Her karanlığın sonu aydınlık derler, biri ışığı yaksın!

Hayatım boyunca en çok duyduğum ama gerçekleştiğini çok nadir gördüğüm cümledir ; her karanlığın sonu aydınlık.

Ya benim ışığımda bir sorun var ya da ben ışığı yaktıkça söndüren biri. Kendimi bildim bileli hiçbir zaman kimseden bir iyilik ya da yardım beklemedim. Beklemem de. Sonuçta Allah herkese verdiği aklı mantığı bana da vermiş. O zaman niye biri yardım etsin diye bekleyeyim ki? Hoş beklesem de eden olur mu? Sanmam.

Şimdi aklınızdan binbir türlü laf geçecek." Sanki yardım mı istedin? İstedin de kimse gelmedi mi? Geleni kabul ettin mi ki? " Ardı arkası kesilmez bunların. Çünkü çevremde daha çok dik burunlu, kendi dediği her zaman daha iyi olan, bilmiş , uyuz vb özelliklerimle anılırım. Peki hiç durup düşündü mü bunları diyenler. Bir insan neden hep her şeyi en iyi kendi bilir, neden önce kendi yöntemini uygular sorunlara karşı, neden burnunun dikine dikine gider? Siz söylemeden ben söyleyeyim. Çünkü ya hep yalnız geçirmiştir ömrünü ya da yanına gelen herkes çıkarı için gelmiştir.

Ha şimdi bir kısım da diyecek ki "hep mi öyle insanlar geldi!" Hayır. Aralarında illa iyi insanlarda geldi. Ama üç kuruşluk insana beş kuruş değer verince bir süre sonra diğerlerinden farkları kalmadı. Özünü koruyan insanlar ise bir elimin parmaklarını geçmezler. İyi ki onlara sahibim, iyi ki varsınız.

Ama asıl mevzu bu insanların yedi kat yabancı olması. Benim hiç umrumda olmadı bir ton insanın yanımda olması. Zaten bir sürü insan var yakınımda. Ama işte bir sürü insandan da bir avuç insanı yeğliyor insan. Çünkü aile olmadıktan sonra arkadaşın çok bir önemi olmuyor senin için. Önce aile diyorsun hep. O yüzden elindeki bir avuç insanla ufak, güzel, sessiz sakin bir hayat kuruyorsun. Belki gerçekten canından, kanından değiller ama seninler. Hem de gerçekten. Kendi çıkarları için seni sırtından vurup gitmiyorlar en azından. O yüzden onları hep herkesten bir adım ileri de tutuyorsun. Hatta kilometrelerce ileride tutuyorsun ki onlara da bir şey olmasın.

Çünkü can deyip sırtını yasladıkların mutlaka bir yerde kendini çekiyor ve sen koca uçurumlardan aşağı yuvarlanıyorsun. Nasıl mı?

Mesela o canından kanından olanlardan biriyle aranda bir sıkıntı oluyor. Akşam olup, ailenin üyeleri bir araya geldiğinde içlerinden biri gelip sana " ne oldu" diyor. Sende mevzuya ufaktan açıp, şimdi konuşmayalım ben sonra sana anlatırım diyorsun. Bu gayet normal. Çünkü mevzuyu o anda açarsan gereksiz yere olay büyüyecek, aslında olmayan şeyler varmış gibi gösterilecek. Ama ne mana ise o akşam sonra konuşuruz dediğin kişi konuyu bomba gibi ortaya atıyor. Tabi sonra anlıyorsun ki onunda benzer bir karın ağrısı varmış ve konu kendi üstünden açılsaydı o karın ağrısı daha büyük sorunlara yol açarmış. O da gayet masumca konuyu senin üzerinde patlatıyor. Ama sorsan "ben senin için yaptım" diyor. "Aranızda huzursuzluk olmasın diye." Tabi gelin görün ki huzurluk denen şey aynı ev içinde çok farklı kutupların olmasına sebep oluyor.

Tahmin edin sonra ne oluyor? Tamam tamam ben söylüyorum. Olay benim başıma patlıyor. Dışlanan kötü olan ben oluyorum çünkü o çok iyi niyetli ve ben hep kendi burnumun dikine giden, insanları üzen kişiyim. Ama o gerçekten çok iyi niyetli. Herkes iyi olsun istiyor. Bunun için çabalıyor. Ama ne hikmetse o bir şeyler için ne zaman çabalasa hep en kötüsü bana oluyor. Sonra ben kendi kendime toparlıyorum. Tabi çok gecikmeden mutlaka yeni bir darbe daha geliyor.

O darbe gelene kadar da x kişisi gemiyi kendi istediği gibi yürütüp, işlerini hallediyor.

Mükemmel hayat işte!

Ne yapalım. Biz hep karanlık tünellerde yürüyoruz.. Başkaları gibi ışık içinde bokta yürümektense karanlıkta kuru yollarda yürüyoruz. Elbet aydınlığa çıkacağız. Sadece sabır dileyip yolumuza devam ediyoruz. Gün illa ki gelecek , gece bitecek. Ama biz her zaman geceyi hatırlayacağız. Onun kıymetini bileceğiz.

Bütün kötü şeyler bir gün biter çünkü. İlla ki biter. Önemli olan bittiğinde dersini alıp, gelecekteki tüm adımlarını ona göre atmaktır.

Tabi bunların sonucunda içimizde hep bir gün bütün gerçekleri herkes bilecek umudunu da hiç kaybetmeyeceğiz. Belki herkes her şeyi öğrendiğinde nefes almıyor, toprağın altında sıramızı bekliyor olacağız ama.. Bir gün herkes her şeyi öğrenecek.

İyi niyetli gibi davranıp aslında çok farklı işler çevirenler, başkalarına olan öfkesini suçu olmayan insanlardan çıkaranlar, aslında tüm gerçeği görüp de işine gelmediği için görmezden gelenler.. Hepiniz bir gün çırılçıplak kalacaksınız. İşte o zaman zannetmeyin ki öfkemi üstünüze kusacağım. Şu saatten sonra artık böyle şeylerle uğraşamam. O hep sizin işinizdi zaten. Ben sadece her şeyin gün yüzüne çıkmış olmasının huzur ile kaldığım yerden mutluluğuma devam edeceğim.

ve son olarak umarım benim başıma patlattığın olay işe yararda istediğin yerde istediğin hayatı kurarsın. En azından benim bu kadar üzülmem, acı çekmem, kötülenmem bir işe yarasın.

Görüşmek üzere sevgili okurlar.
Aydınlığa çıkabilirsen tabi..