Çok değil sadece beş altı yıl sonra bir ailem olacak. Küçük, bana özel, bana ait.  Güzel bir aile. Gerçek bir aile. Akşamları aynı yemek masasında birbirine gülümseyen anne baba ve çocuk olan. Kavga edilmeyen küçük bir ev. Birbirine katlanmak zorunda olduğu için değil de sevdiği için aynı yatakta yatan kadın ve erkek. Gülümseyen bir ailem olacak. Çocuklarım evden uzak olmak için il dışında üniversite kazanmaya çalışmayacak. Eşimle gece olduğunda aynı yatakta olduğuma mutlu olacağım, aynı onun gibi. Sevişmelerimiz formaliteden değil aşktan, istekten olacak. Benim çocuklarım benim yaşadığım hiçbir mutsuzluğu yaşamayacak , ebeveynlerinden nefret etmeyecek. Onlar yatağa gittiklerinde ağlamayacak. Sabah uyandıklarında kötü hissetmeyecekler. Yakın arkadaşlarının o muhteşem ailelerini kıskanmayacaklar. Neden benim mutlu huzurlu bir ailem yok diye üzülmeyecekler. Ve ben asla ailemin mutluluğunu başkalarının bozmasına izin vermeyeceğim. Belki para içinde yüzmeyeceğim, son model arabam, ultra lüks bir evim , her yaz gittiğim yurt dışı tatillerim olmayacak ama sıcak bir yuvam, taptığım bir eşim ve hiçbir şeye değişmeyeceğim çocuklarım olacak. Ve bu her şeye değer.