en büyük acımızı
evde süt bittiğinde yaşamıştık.
Yürek burkulması
kaybettiğimiz gazoz kapaklarıydı.
Hüzün;
annenin oyunun orta yerinde çağırmasıydı.
Ağlamayı dizimiz kanadığında,
mutluluğu,
bayramda alınan yeni ayakkabılarımızda bulmuştuk.
Hayallerimiz de ya bulutlardaydık,
ya da en sevdiğimiz oyuncakta.
Sonra büyümek istedik
renklerimizi beğenmedik.
Acıyı;
aşkla sarmalayıp kollarımıza bıraktılar,
yürek burkulmasını
boynu bükük
gidenlerin ardından bakarken yaşadık.
Hüznü bir mevsim gibi yerleştirdiler ömrümüze
her yaprak dökülmesinde döküldük bizde.
Her geldiklerinde mutlu olmayı öğrettiler,
gittiklerinde de ağlamayı.
Hayallerimiz de büyüdü bizimle,
nasıl kırıldığını da gösterdiler
bulutların yalan olduğunu da.
Yoksa biz ne bilirdik eften püften nem kapmayı
rakının dibine vurmayı,
büyümek istemiştik,
ölümün yaklaştığını
çok sonra farkettik.
(http://adinhayal.blogspot.com'dan alıntı..)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder